[gainst]

Un ick, ick mu?t den Kauken dragen. –
Na, einmal was dat wedder an de Tid,
Ick weit dat noch, as wir dat hut,
Dunn gung dat wedder nah dat Preisterhus.
Min Vader makt en schonen Gru?
Un makt ‘ne wunderschone Red.
Ick weit just nich mihr, wat hei sad,
Doch prachtig was sin Prat gewi?,
Den hei em makt. Wo hadd de Preister sus
So frundlich lacht? Hei drunk just Kaffe
Un stippt en drogen Semmel in.
Den Dunner! Na! wat was hei swinn
Von sinen ollen Sofa ‘raffe!
›Oh!‹ sad’e un rew sick de Han’n
Un bohrt de Salwejett tau Hocht,
›Min leiwen Frun’n, dit is am En’n
So’n wunderschonen Kauken wedder,
As ji vergangen Johr mi brocht.
Na, set’t jug doch en beten nedder!‹
Un dunn halt hei Poppier un Fedder
Un fangt dor an wat uptauschriwen.
Ih, denkt min Oll, wat mag hei dor bedriwen?
Un wil hei schrewen Schriwwt gaud lesen kunn,
Kickt hei den Preister up de Knawel,